- Co wyście najlepszego kurwa zrobiły ?! - padł na kolana chowając twarz w dłoniach.Wtedy usłyszał donośny, chrypliwy śmiech Ramosa.
- Stary, ty nawet nie wiesz jak to komicznie wygląda. - wydukał pomiędzy napadami śmiechu. - Jakbyś chciał jej zrobić nie powiem co. - dodał.Gerard natychmiastowo zerwał się z klęczek i spojrzał na Sergia zapłakanym wzrokiem.
- Wczoraj bym ci za to wjebał. - syknął.
Jakąś godzinę później Gerard Pique, Sergio Ramos, Fernando Torres oraz Iker Casillas siedzieli w barze. Każdy z nich miał na sobie okulary przeciwsłoneczne, które miały za zadanie ochronić ich przez ciekawskimi, a także zakryć przekrwione oczy i wielkie, sine doły pod nimi. Sergio, aby rozładować napięcie szturchnął łokieć Fernando, którego głowa mocno uderzyła w blat.
- Debilu, czy ty myślisz?! - warknął. Zaciskając zęby ujął szczękę w dłonie i poruszył tak, że strzeliła kilka razy.
- Dobra, chłopaki musimy coś wymyślić, żeby wyciągnąć stamtąd Cesca. - zaczął Iker. W tym momencie podeszła do nich młoda, śliczna, szczupła kelnerka.
- Mogę przyjąć zamówienie? - uśmiechnęła się kokieteryjnie.
- A ile pani kosztuje? - zapytał Ramos szczerząc się jak głupi do sera, za co oberwał od Gerarda w potylicę.
- Pięć piw poprosimy. - westchnął Iker.
- Jasne już się robi. - odparła odchodząc, jednak wróciła mrużąc oczy. - Czy my się nie znamy?
- Nie! - wypalił Gerard. - Nas nikt nie zna...bo...my. - przełknął ślinę. - My jesteśmy faceci w czerni i bronimy świat przed ee... obcymi.
- Obcymi? - prychnęła.
- A czy widziała pani kiedyś na ulicy zmutowaną dżdżownicę wielkości Zlatana Ibrahimovica? - zapytał.
- Nie?
- No to w takim radzie nie musi nam pani dziękować. - puścił jej oczko. Kelnerka wymusiła na twarzy uśmiech i szybko odeszła do Hiszpanów.
- Kretyn!
- Debil!
- Ciul!
Posypały się wyzwiska, a dodatkowo dostał jeszcze w żebra łokciem od Ikera.
- No co no! Ratowałem sytuację! - zaczął się rozpaczliwie usprawiedliwiać.
- A weź ty się czasem przymknij! Przez to, że wpierdoliłeś się do rozmowy sobie nie porucham! - dodał Sergio strzelając focha. Iker pokręcił bezradnie głową, nie mógł pojąć głupoty swoich kompanów.
- Dobra, panowie. Mam taki plan. Wracamy do Hiszpanii i udając wariatów zostajemy pacjentami psychiatryka i uciekamy razem z Fabregasem. Proste? proste. - oznajmił zadowolony z siebie kapitan.
- Ale jak się tam dostaniemy? - zapytał Torres.
- Mam znajomego kierowcę, który zawiezie nas tam i uzupełni wszystkie najpotrzebniejsze papiery. Tylko, że jest jeden problem. Trzeba tam napisać, dlaczego mamy się tam leczyć. W papierach Cesca będzie pewnie coś w stylu: trauma poprzez stosunek z transwestytami.
- Ja mogę mieć fioła na punkcie seksu. Hm... w końcu to prawda. - wzruszył ramionami Ramos i uśmiechnął się.
- Na biedę obleci.
- Wiecie co mi się ostatnio śniło? - zaczął cicho Iker. Oczy wszystkich piłkarzy natychmiast powędrowały na niego. - Sara mi urodziła murzynka..
- Ja pierdole - jęknął Fernando, a Gerard zaczął się krztusić.
- Co pierdolisz? Ja też chcę popierdolić! Pierdolenie jest fajne! - powiedział podekscytowany Ramos. Hiszpanie starali się go zignorować.
- Ja się serio boję, że moje dziecko będzie czarne - westchnął głośno bramkarz, a Fernando mocno poklepał go po plecach. Byczka aż zapiekła dłoń, a Iker jęknął z bólu. - Cioto, może mocniej mnie huknij, co?
- Spoko! - uśmiechnął się Torres, biorąc ogromny zamach, jednak w ostatniej chwili przyjaciel złapał go za nadgarstek.
- Ani się waż. - syknął.
Piłkarze siedzieli w knajpce do wieczora. Na zewnątrz zaczął padać deszcz i wiać mocny wiatr.
- Panowie! - zaczął Gerard czkając. - Musimy brać nogi za pas i wracać do Hiszpanii. Fabsio sam się nie ucieknie. - wyszczerzył się.
- Czekaj! - ryknął Sergio. - Mam lepszy pomysł! - dodał wydostając się zza stolika. Chwiejnym krokiem podszedł do kominka, który dostał rozpalony pół godziny temu, by rozgrzać gości. - Kurwa. - jęknął sam do siebie, parząc się w stopę. - Moje nowe buty. - chlipnął. Stanął więc naprzeciw, wlał piwo do środka i krzyknął - Na Pokątną!
- Co pan robi ?! - krzyknęła kelnerka - Wynocha stąd zanim podpalisz, ciulu cały bar! - wspazała ręką na drzwi. - Do niewidzenia! - zakończyła. Hiszpanie posłusznie, z podkulonymi ogonami, trzymając się nawzajem wyszli z baru. Iker nabierał powietrza, aby zacząć wrzeszczeć po Ramosie, jednak nie było mu to dane.
- Ja już wiem dlaczego nas wyrzuciła... - zaczął Sergio pociągając nosem.
- Ty, no coś ty?! Serio?! - odparł z sarkazmem Fernando.
- To nie Przekątna, tylko Pokątna...
- Brakuje mi słów na twoją głupotę. - stęknął Gerard.
- Dobra, chodźcie poszukamy jakiegoś transportu.
- Nogi mi odpadną. - jęczał Sergio. Reszta nie miała ochoty mu odpowiadać. Znaleźli się przy wąskiej uliczce, która coś im przypominała.
- Ej, kurwa. Mam deja vu. - oznajmił Gerard podziwiając małe okno jednego z domów.
- Ja wiem ! - wyrwał się Sergio. - To Przekątna! Nawet nie mieliśmy proszku Fiuu, a piwo nie jest tak dobre. - dodał Ramos z okrągłymi jak piłeczki pingpongowe oczyma, które zaraz miały wypaść. Oczy piłkarzy momentalnie zwróciły się na niego.
- Ale zajebiocha! Dawajcie, szukamy Hagrida! - krzyknął ożywiony Fernando. - O ile się nie mylę.. Zapewne szuka na Nokturnie jakiegoś środku na ślimaki!
- Jebnijcie się obydwaj. Nasz przyjaciel siedzi w psychiatryku, a wy tu odwalacie gorsze szopki. - pokręcił głową Iker, ruszając na przód. Pozostała trójka ruszyła za nim.
- No Ikuś, ale to serio Przekątna - jęknął Ramos. - Albo i Pokątna.. - szepnął sam do siebie. Przez kilka minut szli kamienną uliczką. W pewnym momencie napotkali mężczyznę, na którego widok stanęli jak wryci.
- Jack Sparrow? - spytał niepewnie Pique, patrząc na mężczyznę, który miał jedno zakryte oko. Ramos spojrzał na Gerarda jak na idiotę.
- Kapitan Jack Sparrow - poprawił go szybko Sergio. Mężczyzna spojrzał na nich z niedowierzaniem. Iker podrapał się po głowie i zamilkł. - A zawiózłby nas Kapitan do Hiszpanii? Czarną Perłą oczywiście.
- Co wy żeście brali? - zdziwił się "Kapitan". - Jaka Czarna Perła?
- To nie jesteś Jackiem Sparrow'em? - zdziwił się zawiedziony Gerard i oberwał od Ramosa po głowie.
- Nie jest pan Kapitanem Jackiem Sparrow'em? - poprawił szybko przyjaciela. Mężczyzna pokręcił głową.
- Nie mam nawet żadnej Czarnej Perły, ale akurat kieruję się do Hiszpanii. Możecie się zabrać ze mną. - oznajmił im z szerokim uśmiechem. Fernando dałby sobie rękę uciąć, że widział złoty ząb. Nawet kilka!
Szli za mężczyzną przez całą tą uliczkę. Z każdym kolejnym krokiem zwiększały się ich obawy co do "Kapitana". W pewnym momencie przystanęli przed bryczką, do której zaprzęgnięte były dwa osły. Oczy Sergia natychmiast się zalśniły i pędem podbiegł do zwierząt.
- No panowie, wsiadajcie! - krzyknął z dumą mężczyzna, zajmując miejsce na samym przodzie. Piłkarze spojrzeli po sobie.
- Ale że my niby mamy jechać tym do Hiszpanii? - zdziwił się załamany Iker. "Kapitan" odwrócił się w ich stronę i zmierzył ich lodowatym wzrokiem.
- A co, nie pasuje coś panom? Czarnej Perły się spodziewaliście?
- Eee, tak? - powiedział niepewnie Fernando. Ramos zajęty był głaskaniem osłów, które były rozanielone jego obecnością.
- Wsiadacie czy nie? - spytał mężczyzna z uśmiechem. Hiszpanie pokiwali głowami i zajęli miejsca w bryczce. - A ten co? - dodał "Kapitan" patrząc z dezaprobatą na Sergio.
- Ramos, pedale! Zostaw te osły i wsiadaj! - ryknął Gerard. Ramos spojrzał na chwilę na obrońcę, ale po chwili powrócił do głaskania zwierząt.
- Ale ja chcę na osiołku! - tupnął nogą.
- Sam osioł jesteś! Wsiadaj. - ryknął bramkarz, ale Sergio był nieugięty. Casillas pokręcił głową i ukrył twarz w dłoniach. Za jakie grzechy dane my było przyjaźnić się z tymi debilami? Ramos wypiął język i stanowczo pokręcił głową.
- Ja chcę na OSIOŁKU! - wrzasnął, ponownie tupiąc nogą. "Kapitan" obejrzał się do trójki piłkarzy i uniósł brwi. Pique pokręcił głową. - Chcę, chcę, chcę.
- Nie zachowuj się jak dziecko i wsiadaj!
- Na osiołka! Muszę na osiołka! - wrzasnął i strzelił focha.
- Marlena, pożegnaj się z tym panem - zakomedował mężczyzna. Na twarzy każdego z piłkarz pojawiło się zdziwienie. Jedynie Ramos zrozumiał o co chodzi.
- Marleeenka - rozmarzył się, przytulając się do osła. Hiszpanie zrobili tak zwany 'face palm'. Sergio po wielu pocałunkach w końcu zgodził się wsiąść do bryczki. To będzie długa droga!
_________________________________________________________
Przepraszamy bardzo, że musieliście aż tyle czekać na ten rozdział. Szkoła, obowiązki i te sprawy. Mamy nadzieję, że nie uszkodziłyśmy nikomu psychiki. Prosimy o komentarze i pozdrawiamy, Miniza oraz Laurel!
